ഒറീസയിലെ വനാന്തരങ്ങളിൽ മെഡിക്കൽ മിഷനോടുള്ള ബന്ധത്തിൽ കടന്നു
പോയ ഒരു ഡോക്ടറുടെ അനുഭവം തന്റെ ഡയറിയിൽ
രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.**
മാർച്ച്‌ ഒന്നാം തീയതി. സമയം രാത്രി പത്ത് മണി.
ഞാൻ ഉറങ്ങാൻ കിടന്നപ്പോൾ മിഷനറിമാർ എന്നെ വിളിച്ചു".ഇതാ ഒരു
രോഗി വന്നിരിക്കുന്നു ". വളരെ അവശയായ ഒരു സ്ത്രീ കൈയ്യിൽ ഒരു
തുണിക്കെട്ടുമായി നിൽക്കുന്നു.കൂടെ അവളുടെ ഭർത്താവും അമ്മയും.കഴിഞ്ഞ
ദിവസം അവൾ ഒരു കുഞ്ഞിനു ജന്മം നൽകിയിരുന്നു .രോഗിയായ
നവജാത ശിശുവുമായി 20 കിലോമീറ്റർ നടന്നു അവർ മിഷൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ
എത്തിയിരിക്കുന്നു .അവരുടെ ആത്മധൈര്യം കണ്ടു ഞാൻ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു.
വളരെ സാവധാനം ഞാനാ തുണിക്കെട്ട് തുറന്നു..പിഞ്ചു മുഖത്തേക്ക് ഞാൻ നോക്കി.
ആ മാലാഖ ആ കൂട് വിട്ട് സ്വർഗത്തിലേക്ക് പറന്നു പോയിരുന്നു......
ഞാനവരെ ഒന്ന് നോക്കി ....അവർക്ക് എല്ലാം മനസ്സിലായി .
ആ അമ്മയുടെ നിലവിളി വനാന്തരത്തിലേക്ക് അലയടിച്ചു ഇല്ലാതായി ക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു വചനം മുഴങ്ങി "ഞാൻ ആരെ അയക്കേണ്ടു?ആർ നമുക്ക് വേണ്ടി പോകും?"......
എന്നാൽ അവർ വിശ്വസിക്കാത്തവനെ എങ്ങനെ വിളിച്ചപേക്ഷിക്കും?
അവർ കേട്ടിട്ടില്ലാത്തവനിൽ എങ്ങനെ വിശ്വസിക്കും?
പ്രസംഗിക്കുന്നവൻ ഇല്ലാതെ എങ്ങനെ കേൾക്കും ?
ആരും അയയ്ക്കാതെ എങ്ങനെ പ്രസംഗിക്കും?: റോമർ 10:14,15
പ്രാർത്ഥന:
കർത്താവായ യേശുവേ സുവിശേഷവുമായി പോകുവാൻ ഞാൻ എന്നെ സമർപ്പിക്കുന്നു .അങ്ങയുടെ ആത്മാവിനാൽ എന്നെ അഭിഷേകം ചെയ്യേണമേ .ആമേൻ
**Dr.Lilian stanley,Nearer my God,page 97
No comments:
Post a Comment